Doorheen de ontwikkeling van je kind word je als ouder geconfronteerd met nieuwe uitdagingen. Op dit moment zitten we met een tiener in huis. Alles wordt in vraag gesteld. Een nukkige peuter of kleuter neem je bij de hand en je doet wat je op voorhand gepland hebt. Dit kan niet meer met onze tiener. Wij als ouders blijven zoeken naar manieren om ons kind met ASS zoveel mogelijk zelfstandigheid aan te leren en plezier in het leven te bieden. Hoe begin ik hieraan? Ik zit met een hele hoop vragen. Welke school moet ik kiezen na het lager onderwijs? Kies ik voor OV1 of OV2? Hoe kan ik haar kansen in het volwassen leven nu goed inschatten? Wat zijn de gevolgen van mijn keuzes? Wie zorgt voor mijn kind als ik er niet meer ben? Ik moet me-time inlassen want ik heb de energie niet meer om mijn gezin op een correcte manier te managen, maar hoe doe ik dat?
Wat ik mis in de begeleiding en opvoeding van mijn kind met ASS is ondersteuning op maat als ouder. Er zijn duizend en één mooie initiatieven, spreekavonden, organisaties die raad geven. En toch voel ik me “alleen op de wereld”. Ik ervaar dit als een kluwen van organisaties die al dan niet bruikbare info willen verspreiden die erg tijdrovend is. En tijd is net het gene dat ik niet heb. Ik herinner me een spreekavond op de school van mijn dochter. Een leuk initiatief. Ouders voor ouders, een uitwisseling van ervaring. Dus ik had een babysit ingehuurd en me in zeven bochten gewrongen om er op tijd te zijn. Gedurende het rondje werd me snel duidelijk dat er geen expert ter zake mee rond de tafel zat. Ik ben die avond zeer gefrustreerd thuisgekomen, zonder nieuwe bruikbare informatie. Sinds ben ik niet meer naar deze ouderavonden gegaan. Jammer, want een school lijkt me nu net een plek die een zeer waardevolle ontmoetingsplaats kan zijn.
