Deze maand wil ik het graag over pictogrammen hebben, omdat we binnen ons gezin vele vragen erover hadden. Gaan we het gebruiken of niet? Waar gaan we het hangen? Is het haalbaar binnen ons gezin? Hoelang gebruiken we het? Welk systeem gaan we gebruiken? En als we op vakantie gaan wat dan? Dit is ons verhaal en onze zoektocht naar wat werkt voor ons.
Toen onze oudste zoon Victor op zesjarige leeftijd de diagnose kreeg van autisme, vielen heel wat puzzelstukjes in elkaar. Maar onze vraag bleef: hoe helpen we hem het beste zodat hij kan zijn wie hij wilt zijn in deze wereld vol met prikkels? Onze zoektocht startte want we wilden graag een gelukkig kind.
Voor de buitenwereld was hij gelukkig, hij lachte veel en er was steeds een glimlach op zijn gezicht. Eenmaal binnen veranderde zijn gelaatsuitdrukking: de lach was weg, hij werd boos en gefrustreerd en hij voelde zich niet begrepen. We vonden rust voor hem maar het was een zoektocht met vallen en opstaan.
Een thuisbegeleidster werd gezocht en uiteindelijk gevonden. Een nieuwe school als overgang naar het bijzonder onderwijs. Een aangepaste zomerwerking. De thuisbegeleidster stelde ons voor om met een pictogrammensysteem te werken voor meer duidelijkheid en structuur en een dagplanning. Ik wou er graag wat meer info bij en zocht er wat meer over op: online via Google en op Facebook groepen stelde ik de vraag: wie heeft het en hoe gebruiken jullie het? Ik kreeg foto’s te zien van de systemen, de daglijnen en allerlei soorten pictogrammen. Uiteindelijk begon ik veel te enthousiast aan ons pictogrammensysteem waardoor niet alles goed lukte. Het was onduidelijk en soms te veel informatie en dan weer te weinig informatie.
Werken we nu met pictogrammen of toch met foto’s, hang ik het samen op met Victor of hang ik het toch zelf op? Mijn man gaf het onmiddellijk uit handen omdat hij zag dat dit meer iets voor mij was. Maar of de pictogrammen en het systeem een verschil zouden maken, dat stelde hij toen nog in vraag. Tijd en de thuisbegeleidster brachten raad en nu hebben we een goed systeem gevonden. We moesten eigenlijk maar 1 ding doen: kijken op wat Victor het beste reageerde en dat waren en zijn nog steeds foto’s. Liefst zoveel mogelijk maar we beperken alles een beetje en wisselen pictogrammen af met de foto’s. We hangen enkel de hoogst noodzakelijke op. Nu hebben we een mooie duidelijke en simpele daglijn die heel makkelijk aan te passen is.
In het begin kroop er wel wat werk in het uitzoeken van pictogrammen en foto’s, lamineren en magneetplakband erop plakken en een manier zoeken om ze op te bergen en dat je ze gemakkelijk kan uitzoeken. Omdat ik het zo wilde ?. Het moest voor mij toch een beetje netjes zijn. Over de jaren werd het nog een paar keer aangepast. Toen hij kon lezen kwam er tekst bij, toen zijn broertje de diagnose ook kreeg, kwam Lucas zijn foto erbij.
