Oh wat was ik blij toen bleek dat zoonlief alle groentepapjes at die ik klaarmaakte! Alles ging er vlotjes in: zelfs witlof, andijvie of aubergine vormden geen enkel probleem. Helaas duren mooie sprookjes niet lang. Texturen en smaken vormden stilaan een probleem. Vanaf de leeftijd van 2,5 à 3 jaar begon hij systematisch eten te weigeren. Eén voor één vielen dingen weg. Het begin van een lange weg. Iedereen had wel een mening. Hoe vaak kregen we niet te horen ‘Je moet hem zo niet verwennen’, ‘Kinderen moeten alles leren eten’ of ‘Laat hem maar eens een week bij ons, je zal zien hoe snel hij zal eten’. Erg frustrerend! Voordat de diagnose ASS er was, zijn verschillende strategieën in de loop der jaren de revue gepasseerd. Boos worden, dreigen, extra aanmoedigen, prijzen, belonen, smeken, zorgen voor afleiding, enz. you name it, we tried it. Eten werd op den duur zo een strijd dat het voor niemand nog aangenaam was aan tafel. Toen hij zijn diagnose kreeg en duidelijk was dat zijn brein anders werkt en een andere aanpak nodig is, heb ik het losgelaten. Ik liet het meer op zijn beloop en dat hielp. De sfeer verbeterde enorm. Hij bepaalt zelf of en wanneer hij iets proeft en heeft controle over zijn eten nodig. Ook in stapjes kennis laten maken met nieuw eten helpt.
Autisme en eetproblemen
Eten en autisme. Begin je spontaan met je ogen te rollen bij het lezen van deze woorden? Troost je, je bent niet alleen. Eten is vaak geen evidentie. We weten er alles van…
Maar we blijven zoeken naar een oplossing. Vorig jaar las ik het boek ‘O jee, ik eet’ van Karen den Dekker. Het boek schetst de problemen die mensen met ASS ervaren met eten en hoe dat komt. Autistische eetproblemen hebben te maken met zintuiglijke problemen, het autistisch denken, angst en problemen bij de ontwikkeling van de mond. Er staan veel voorbeelden en situaties in beschreven die het herkenbaar maken. Het boek geeft tips om verandering teweeg te brengen. Verschillende methodes worden beschreven. Niet elke methode past bij elk kind uiteraard. Wij gingen aan de slag met de ‘Stoplichtmethode’, omdat hij graag controle wil over zijn eten. Deze methode houdt in dat er eetlijsten gemaakt worden. De stoplichtlijst bestaat uit drie kolommen: een groene ‘ik eet’ kolom, een oranje ‘ik probeer’ kolom en een rode ‘ik eet niet’ kolom. Het was belangrijk om te weten welk eten hij eventueel bereid is om te proeven (oranje kolom). De rode kolom is essentieel. Het geeft hem rust wanneer hij weet dat hij geen ‘vies’ voedsel op zijn bord zal krijgen. Het biedt hem duidelijkheid.
Opzet is om het niet te moeilijk te maken en de lat niet te hoog te leggen. Het is belangrijk om een succesje te kunnen boeken. De lijst is daarom ook beperkt gehouden en wordt regelmatig met hem besproken. Na een tijdje is het de bedoeling dat eten uit de oranje kolom doorschuift naar de groene kolom en dat eten van de rode kolom doorschuift naar de oranje kolom. Een werk van lange adem maar we zien een positieve evolutie.
Het ‘Hapjes in stapjesmodel’ is ook een mogelijkheid. Het uiteindelijke opeten wordt eerst vooraf gegaan door verschillende kleinere stapjes:
- Aanraken
- Ruiken
- Likken
- In de mond nemen en weer uitnemen
- In de mond nemen, kauwen en uitnemen
- In de mond nemen, kauwen en inslikken
Er is veel literatuur beschikbaar. Naast ‘O jee, ik eet’, vind ik het boek ‘Autisme en eetproblemen’ van Thomas Fondelli een aanrader.
Graag deel ik nog een link met jullie: https://ap.lc/fG1Gy Deze blog van Rita Maris gaat over leven met ARFID. In één van deze blogs komt Thomas Fondelli aan het woord over autisme en eetproblemen.
